در زمانهاي گذشته در كنار رودخانه آب انبارهايي ساخته اند كه به آنها حوض مي گويند. در زمستان آب رودخانه را به داخل اين حوضها هدايت مي كنند و آنها را پر از آب مي كنند. كه اين آب براي مصرف چند ماههْ ايلياتي آغلهاي منطقه كافي بوده است. در 7 كيلومتري جنوب روستاي ميمند و 24 كيلومتري شمال شرقي شهرستان شهربابک دو نمونه از اين حوضها به نام حوض هاي رضا و حوضهاي بنا يا سه تايي وجود دارند. طبق گفتهْ اهالي روستا اين حوضها را شخصي مشهور به رضا يزدي در فصل تابستان در اين منطقه ساخته است. اما از تاريخ ساخت آن اطلاع دقيقي در دست نيست. لازم است يادآور گرديم كه در اين منطقه در تابستان اصلاً باران نمي بارد ولي آنطور كه از گفته اهالي بر مي آيد شخص سازنده اين حوضها (رضا) از چنان اخلاصي برخوردار بوده است كه پس از به پايان رساندن ساخت اين حوضها دست به دعا بر مي دارد و از خداوند طلب باران مي كند كه بعد از مدتي چنان باران شديدي شروع به باريدن مي كند كه رودخانه هاي اطراف به راه مي افتند و خودش حوضها را پر از آب مي كند و مي رود.

طرز ساخت حوضهاي رضا

ابتدا چاله أي به ابعاد 22 در ۵/3 متر و عمق 2 متر در زمين حفر كرده اند سپس با سنگ و ملات ساروج  دور اين چاله را ديوار كرده اند. براي درست كردن ساروج از شير بجاي آب ملات مورد  نظر استفاده كرده اندو به آن مقداري سفيده تخم مرغ همراه با خاكستر و گُل ني يا سبوس جو و آهک افزوده اند . با همين ملات سقف حوض را با سنگهاي گرد رودخانه به صورت ضربي( قوس دار ) زده اند و كف وجداره هاي داخلي حوض را اندود كرده اند. اين لايه مانع از نفوذ آب به بيرون مي شود . در فاصله پنج متري از دهانه حوض در يک گوشه سوراخ ديگري جهت خروج آب اضافي پس از پر شدن حوض در نظر گرفته اند. آب رودخانه ابتدا به يك حوضچهْ رو باز كه در نزديكي حوض قرار دارد هدايت شده و پس از پر شدن اين حوضچه گل و لاي آب رودخانه ته نشين مي شود و سپس آب وارد حوض مي گردد اين حوض داراي يک درب ورودي به پهناي 70 و ارتفاع 120 سانتي متر از سطح زمين مي باشد كه از اين درب تا كف حوض پنج پله به ترتيب به ارتفاعهاي (20-۵0-۴0-۴۰-۴0) وجود دارد كه جهت برداشتن آب از داخل حوض از آنها استفاده مي شود. در اين منطقه پنج آغال وجود دارد كه در گذشته آب مصرفي خود را از اين حوضها فراهم مي كرده اند. كه بر حسب مكان آغال ها ايلياتها از فاصله 2 الي ۵ كيلومتري براي بردن آب با الاغ به اين حوض ها مي آمده اند. آنها آب مصرفي خود را در مشكهاي مخصوص آب كه در اصطلاح محلي به آن (مَشكِو) گفته ميشود يا در پارچ كه به آن( قُمقُمه) مي گويند، مي ريخته اند و به آغال خود مي برده اند. براي سرد نگه داشتن آب از مشكو استفاده مي شود.